به سیاره کوچکم پلوتون:

پلوتون عزیزم سلام

این اولین نامه ای است که برای تو می نویسم.از همه شنیده ام که تو را سرد ترین و تاریک ترین

سیاره منظومه شمسی می  خوانند. اما من اشکهای گرم تو را دیده ام که در شبهای نمناک

 بر گونه های سردت می چکد و تپش قلب مهربان و تنهایت را حس کرده ام.

و من....بیشتر از یک شازده کوچولو برای تو! چون هیچ وقت ترکت نمی کنم و نه یک شاخه که

یک باغ غنچه رز روی شرقی ترین سمت صحرایت خواهم کاشت.

خدا تو را خیلی دوست دارد(چون در تنهایی و خلوت و سکوت تو را آفریده..)

من هم همین طور!

اگر موافقی که سیاره من باشی به نزدیک ترین ستاره همسایه ات بگو تا امشب

 درست در اولین لحظه بامداد چشمهای منتظر مرا به چشمکی شاد کند!

از این به بعد برای تو می نویسم هر وقت شعر زیبایی خواندم هر وقت احساس دلتنگی کردم هر وقت خبر خوب یا...بدی داشتم همه را برایت می نویسم

خلاصه اینکه همرازم میشوی!

من و تو دوستان تازه ای پیدا می کنیم دوستانی که غیر از تو تنها کسانی هستند که نوشته های من

را می خوانند و برای تو شمع هدیه می آورند تا دل کوچکت از دوری خورشید تنگ نشود.